Webcontent-Anzeige Webcontent-Anzeige

Użytki ekologiczne

Użytki ekologiczne to zwykle obiekty o niewielkiej powierzchni – małe oczka wodne, śródpolne kępy drzew i krzewów, torfowiska, bagna i wydmy. To pozostałości ekosystemów, mające znaczenie dla zachowania różnorodności biologicznej. Obecnie mamy ich w Polsce ponad 9 tys. na powierzchni prawie 30 tys. ha.

Na terenie naszego nadleśnictwa znajduje się dwadzieścia jeden użytków ekologicznych. Na szczególną uwagę zasługuje jeden z nich:

Bagna „Okuńskie"

Użytek ekologiczny został utworzony w 1995 r. Celem ochrony jest zachowanie ze względów przyrodniczych, naukowych, dydaktycznych i krajobrazowych bagna – ekosystemu bagienno – wodnego wykształconego w subglacjalnej rynnie lodowcowej – ciekawej krajobrazowo. Znajduje się ona na terenie leśnictwa Moczkowo i ma łączną powierzchnię 7,10 ha. Na użytku znajduje się zadrzewienie olszy czarnej krzewy wierzb na 50 %  powierzchni. Jest to ostoja zwierząt m. in. lęgowego żurawia.

Użytek ten ma swoją historię, bowiem jest to tajemnicze miejsce określane przez tutejszych mieszkańców jako „Dzika Łąka". W miejscu tym czasem można spotkać legendarnego „Dzikiego Myśliwego" grasującego na bruku.

Ochrona gatunkowa

Ochrona gatunkowa dotyczy najcenniejszych, unikatowych i rzadkich przedstawicieli flory i fauny. W Polsce ochroną ścisłą objętych jest 584 gatunków roślin, 90 gatunków grzybów i 732 gatunków zwierząt. 65 proc. gatunków dzikiej flory i fauny Polski to gatunki leśne.

Lasy Państwowe podejmują również własne inicjatywy ochronne. Pomagają wybranym gatunkom zwierząt i roślin zasiedlić miejsca, gdzie gatunki te wyginęły (tzw. reintrodukcje) lub gdzie są zagrożone wyginięciem (restytucje). Dotyczy to np. cisa, sudeckich jodeł, cietrzewia czy sokoła wędrownego.

Szanse na przetrwanie ginącym gatunkom mają dać strefy ochronne dla wybranych gatunków zwierząt (m.in. wokół gniazd ptaków). Leśnicy są za nie szczególnie odpowiedzialni, ponieważ większość z nich znajduje się na gruntach zarządzanych przez LP.

Na terenie Nadleśnictwa Barlinek występują:

- 4 gatunki grzybów objęte ochroną ścisłą,

- 1 gatunek porostu objęty ochroną częściową,

- 8 gatunków mszaków objętych ochroną częściową

- 6 gatunków paprotników objętych ochroną ścisłą,

- 31 gatunków roślin nasiennych objętych ochroną ścisłą i 11 gatunków objętych ochroną częściową,

- 19 gatunków bezkręgowców objętych ochroną ścisłą i 4 gatunki objęte ochroną częściową,

- 12 gatunków płazów objętych ochroną ścisłą,

- 7 gatunków gadów objętych ochroną ścisłą,

- 147 gatunków ptaków objętych ochroną ścisłą, 5 gatunków objętych ochroną częściową,

- 17 gatunków ssaków objętych ochroną ścisłą, 2 gatunki objęte ochroną częściową.

         W nadleśnictwie wyznaczono także strefy ochronne. Ochrona strefowa ma na celu ochronę miejsc rozrodu i regularnego przebywania niektórych gatunków zwierząt. Obszar chroniony stanowią dwie strefy. Strefę ochrony całoroczną ustanawia się w promieniu do 200 m ( dla niektórych gatunków – do 100, 50, 10 metrów) od stwierdzonego miejsca gniazdowania lub regularnego przebywania. Otaczające strefę całoroczną strefa ochrony okresowej obowiązuje jedynie w okresie lęgowym danego gatunku, a jej promień powinien w zasadzie wynosić do 500 m. Poza okresem lęgowym zabiegi w strefie okresowej są dopuszczalne. Na terenie Nadleśnictwa Barlinek ochrona strefowa zajmuje powierzchnię ok. 628 ha, objęte są nią takie gatunki jak:

·         Bielik

·         Puchacz

·         Rybołów

·         Bocian czarny

·         Sokół wędrowny

  

Do zachowania walorów przyrodniczych i bioróżnorodności wyznaczono ostoje ksylobiontów w 280 miejscach naszego nadleśnictwa. Ostoje te to mikrosiedliska związane przede wszystkim z martwym drewnem. To miejsca bytowania różnych gatunków, często zagrożonych. Ich ochrona zachowawcza zyskuje w ostatnich latach na znaczeniu.

        Nadleśnictwo Barlinek realizuje na swoim terenie opracowany przez pracowników projekt ochrony starych dębów. Jego celem jest ochrona różnorodności biologicznej Puszczy Barlineckiej poprzez zachowanie puli genowej lokalnych dębów szypułkowych i bezszypułkowych w wieku powyżej 200 lat.