Wiedza o procesach zachodzących w przyrodzie i kontrola stanu środowiska leśnego pozwalają leśnikom na wczesną diagnozę zagrożeń, mogących wpłynąć negatywnie na stan lasu. Każdego roku podejmują oni działania mające na celu zachowanie trwałości lasu i zwiększenie jego naturalnej odporności na czynniki szkodotwórcze.

Zagrożenia dzieli się na trzy grupy:

• biotyczne (np. szkodliwe owady, grzyby patogeniczne, ssaki roślinożerne);
• abiotyczne – ekstremalne zjawiska atmosferyczne (np. silne wiatry, śnieg, ulewne deszcze, wysokie i niskie temperatury);
• antropogeniczne – wywołane przez człowieka (np. pożary, zanieczyszczenia przemysłowe, zaśmiecanie lasu).

Zagrożenia biotyczne

Ekosystemy leśne Nadleśnictwa Barlinek mimo swej dużej bioróżnorodności narażone są na liczne zagrożenia biotyczne i abiotyczne.

W ostatnich latach odnotowano występowanie pędraków chrząszczy. Szkody te spowodowały konieczność wykonywania poprawek. Wystąpiły też szkody od szkodników wtórnych tj. smolika znaczonego, przypłaszczka granatka oraz od opiętków. W ostatnim dziesięcioleciu stwierdzono występowanie opieńkowej zgnilizny korzeni oraz huby korzeniowej. W celu ograniczenia rozprzestrzeniania się tych patogenów stosowane są metody biologiczne (zabezpieczanie pniaków preparatem PG IBL – Phlebia gigantea) oraz mechaniczne (usuwanie i palenie porażonych drzewek w uprawach i młodnikach).

Ekosystemy leśne Nadleśnictwa Barlinek mimo swej dużej bioróżnorodności narażone są na liczne zagrożenia biotyczne i abiotyczne.

W ochronie lasu przed owadami na terenie Nadleśnictwa Barlinek istotne znaczenie ma ochrona upraw drzew iglastych (sosna, świerk) przed ryjkowcami, a szczególnie szeliniakiem sosnowcem. W warunkach nadleśnictwa skuteczną metodą ochrony przed szeliniakiem na siedliskach borowych jest przelegiwanie zrębów, lecz żyźniejsze siedliska wymagają zastosowania innych rozwiązań. Sprawdzoną metodą było chemiczne zabezpieczanie sadzonek na szkółce, a na uprawach stosowano głównie metody mechaniczne, np. okopanie uprawy rowkiem izolacyjnym, wykopanie na takiej uprawie dołków chwytnych, do których dodatkowo wkładane są środki wabiące, a zwabione tam szkodniki są niszczone.

Ważnym zagadnieniem jest również ochrona przed szkodnikami pierwotnymi (liściożernymi), takimi jak brudnica mniszka, strzygonia choinówka, poproch cetyniak, boreczniki i zawodnica świerkowa. W tym celu prowadzone są różne prace prognostyczne, np. liczenie samic brudnicy mniszki podczas przejścia przez zagrożone drzewostany w czasie kulminacji rójki, jesienne poszukiwania zimujących stadiów szkodników sosny czy świerka.

Starsze drzewostany iglaste narażone są na szkody od szkodników wtórnych (uszkadzających drewno) takich jak cetyńce, korniki i przypłaszczek granatek. Ochrona przed tymi szkodnikami polega głównie na: wyznaczaniu, terminowym usuwaniu i wywożeniu z lasu drzew zasiedlonych, utylizacji resztek poeksploatacyjnych (gałęzi, kory) powstałych podczas pozyskiwania drzew zasiedlonych, terminowym wywozie pozyskanego drewna z lasu, a w razie jego pozostawania w lesie w okresie wiosennym i letnim – korowaniem i wykładaniem pułapek wabiących.

Bardzo ważnymi sprzymierzeńcami leśnika w walce z nadmiernym rozmnożeniem się szkodliwych owadów są ptaki. Aby poprawić ich warunki bytowania, wywieszamy w lasach budki lęgowe. Zimą, gdy panują trudne warunki, dokarmiamy również ptaki na masową skalę.

Duże znaczenie gospodarcze mają szkody powodowane przez zwierzynę, podstawowymi sprawcami szkód są gatunki jeleniowatych (jeleń, sarna). W ostatnich latach nadleśnictwo zaczęło odstępować od zabezpieczania chemicznego upraw i młodników stosując zamienne bardziej skuteczne zabezpieczanie mechaniczne. Młodniki sosnowe przed spałowaniem zaczęto rysakować, a sadzonki buka przed zgryzaniem zabezpiecza się stosując wełnę owczą lub pakuły. W ramach zabezpieczania biologicznego wykładane są drzewa do spałowania.

W ostatnich latach nasiliły się szkody od myszowatych w szczególności w południowo – zachodniej części nadleśnictwa. Zapobieganie szkodom w takim przypadku polega głównie na  wykaszaniu chwastów przed zimą, ewentualnie w skrajnych przypadkach zabezpiecza się strzałki bukowe środkiem chemicznym.

Zagrożenia abiotyczne

Najistotniejszymi szkodami dla Nadleśnictwa Barlinek, z punktu widzenia gospodarki były szkody od wiatrów huraganowych w roku 2007, okiści w roku 2008 oraz silnego huraganu z dnia 11 września 2011 roku. Największe zniszczenia w drzewostanach wyrządził huragan z września 2011 roku. Najbardziej dotknięte tą klęską zostały leśnictwa: Łubianka, Polana, Moczydło, Okunie. Obecnie nadleśnictwo  znajduje się w trakcie zagospodarowania powierzchni poklęskowych. Podjęto szereg działań, które powinny zagwarantować utrzymanie dobrego stanu zdrowotnego lasu. W ostatnich latach nadleśnictwo dotknięte było również dotkliwymi szkodami od suszy, podtopień, przymrozków i okiści śnieżnej.

Zagrożenia antropogeniczne

Lasy Nadleśnictwa Barlinek charakteryzują się III stopniem zagrożenia pożarowego. Największe zagrożenie pożarowe występuje w okresie wczesnowiosennym podczas wypalania traw i nieużytków. Natomiast najwięcej pożarów powstaje w bezpośrednim sąsiedztwie miasta Barlinka. Dopiero jesienią zagrożenie pożarowe znacznie się zmniejsza. Straty powstałe w wyniku pożarów często są niewymierne. W płomieniach giną liczne gatunki fauny i flory łąkowej i leśnej, następuje zubożenie przyrody.

Bardzo ważnym czynnikiem kształtującym zagrożenie pożarowe w poszczególnych porach roku są warunki meteorologiczne, takie jak: opady atmosferyczne, prędkość i kierunek wiatru, natężenie promieniowania słonecznego, temperatury powietrza i wilgotności powietrza. W sezonie palności codziennie określany jest stopień zagrożenia pożarowego, podawany na godz. 9.00  i 13.00. Przy wystąpieniu III (najwyższego) stopnia zagrożenia pożarowego i utrzymującej się przez co najmniej pięć kolejnych dni wilgotności ścioły leśnej mierzonej o godz. 9.00  poniżej 10 proc. nadleśnictwo obligatoryjnie wprowadza zakaz wstępu do lasu.

Największe zagrożenie pożarowe na terenach leśnych spowodowane jest jednak nieprzestrzeganiem przepisów przeciwpożarowych przez ludzi przebywających w lesie.Z ustawy o lasach wynika m.in., że w lasach i 100 metrów od nich nie można używać otwartego ognia.

Nadleśnictwo Barlinek posiada system ochrony przeciwpożarowej złożony z punktu alarmowo-dyspozycyjnego przy biurze nadleśnictwa oraz punktu dostrzegalni przeciwpożarowej. W okresie wysokiego zagrożenia pożarowego organizowane są także patrole samochodowe. Nadleśnictwo wyposażone jest też w sprzęt do gaszenia pożarów. Na terenie nadleśnictwa zlokalizowana jest sieć punktów czerpania wody oraz dojazdów pożarowych w celu zaopatrzenia wodnego samochodów gaśniczych. Posiadamy też dobrze zorganizowaną łączność bezprzewodową w celu szybkiego reagowania w przypadku wystąpienia pożaru.