Pod zarządem Nadleśnictwa Barlinek znajduje się niemal 20 tys. ha lasów. Tutejsi leśnicy opiekują się także około 300 ha lasów prywatnych.

Jest to teren bardzo ciekawy przyrodniczo. Tereny Nadleśnictwa Barlinek leżą na obszarze ukształtowanym w trakcie ostatniego zlodowacenia – północnopolskiego, w jego stadium pomorskim. Stadium to zostało podzielone na 3 fazy: maksymalną, chojeńską i mielęcińską. Moreny czołowe fazy maksymalnej w przeważającej części przedstawiają typ akumulacyjny. Ich przebieg można wyznaczyć w linii: Trzcinna – Karsko – Barlinek – Recz. Od linii tej, na południe występują rozległe powierzchnie sandrów moryńskiego i Barlinecko-Gorzowskiego (obecnie tereny Puszczy Barlineckiej). Moreny czołowe fazy chojeńskiej również przedstawiają struktury typu akumulacyjnego, jednak w nielicznych przypadkach występują tu również formy glacitektoniczne. Omawiane moreny można wyznaczyć ciągiem przechodzącym w pobliżu miejscowości: Dłusko Gryfińskie – Piaseczno – Mostkowo – Moczkowo. Tutaj ciągi morenowe fazy maksymalnej i chojeńskiej łączą się, by w kierunku na Recz i Ińsko utworzyć jedną strefę. Na zachód od Barlinka moreny czołowe omawianej fazy występują w odległości od 2 do 10 km na północ od linii fazy maksymalnej. W efekcie dalszej ablacji zachodniego i południowego skrzydła języka lodowca zwanego lobem Odry nastąpiła dalsza recesja jego krawędzi na nową linie postojową wyznaczoną przez miejscowości: Mielęcin – Jesionowo – Pełczyce – Będargowo. Jest to ciąg mniej wyraźny od wyznaczonych poprzednio dwóch faz.

            Wśród równoleżnikowo biegnącej strefy moren czołowych fazy maksymalnej stadium pomorskiego, sandr barlinecki ma najbardziej wschodnie położenie. Powierzchnia sandru pocięta jest krótkimi dolinami wód roztopowych i podziurawiona wytopiskami. W kierunku krawędzi Jeziora Barlineckiego sandr opada stromym zboczem. W kierunku południowym rozszerza się i przechodzi w równinę sandrową, która nie jest typowym obszarem tego typu ale ma powierzchnię falistą, z licznymi płytszymi lub głębokimi wytopiskami oraz z występującymi rozległymi obniżeniami.

            Obszar moreny czołowej na terenie Nadleśnictwa Barlinek przecina południkowo rynnowa dolina Płoni. Na jej obszarze zalegają pokrywy utworów czwartorzędowych, na których dominują piaski zwałowe gliniaste lekkie i mocne, podścielone płytko lub średnio głęboko gliną zwałową.

            Dominującymi na terenie Nadleśnictwa Barlinek utworami geologiczno-glebowymi są: piaski wodnolodowcowe sandrowe (ok. 71 %), piaski zwałowe (ok. 18 %), torfy i mursze na torfach (ok. 2.5 %) oraz gliny zwałowe średnio głęboko spiaszczone (ok. 1,5 %).

            Rzeźba terenu:

            Obszar Nadleśnictwa Barlinek charakteryzują trzy typy reliefu powierzchni:

• teren nizinny równy o deniwelacjach nie przekraczających 5 m, zajmuje ok. 80% powierzchni Nadleśnictwa, 
• teren nizinny  falisty, którego deniwelacje nie przekraczają 12-15 m i stoki wzniesień mają małe nachylenia do 5%, zajmuje ok. 10% powierzchni Nadleśnictwa, 
• teren nizinny  pagórkowaty, którego wyniosłości tworzą pagórki, wały i garby o wysokości względnej do 20-25 m i nachyleniu stoków 6°–30°, zajmuje ok. 10% powierzchni Nadleśnictwa.

            Południowo-wschodnia, południowa, południowo-zachodnia część Nadleśnictwa Barlinek charakteryzuje się rzeźbą nizinną równą przechodząc w kierunku wschodnim, północno-wschodnim, zachodnim i północno-zachodnim w rzeźbę nizinną falistą, a w kierunku północnym w rzeźbę nizinną pagórkowatą. Różnica w wysokości na terenie Nadleśnictwa pomiędzy najniżej położonym punktem 31,7 m n.p.m. (jeziorko za Żydowem), a najwyższym punktem 118,4 m n.p.m. wynosi 86,7 m.

Teren nadleśnictwa jest bardzo zróżnicowany przyrodniczo. Bogaty jest zarówno świat zwierzęcy, jak i roślinny.

Z budową geologiczną ściśle związane są szata roślinna i świat zwierzęcy, tworzące razem całą gamę przeróżnych ekosystemów.Dla nas, leśników, najważniejsze to ekosystemy leśne i związane z nimi ekosystemy łąk śródleśnych i stref ekotonowych (specyficzne partie drzewostanów, znajdujące się na przejściu pomiędzy lasem i krajobrazem otwartym lub na przejściu pomiędzy różnymi drzewostanami we wnętrzu kompleksów leśnych). Ta ścisła zależność biocenozy leśnej i biotopu oraz znaczna ich różnorodność spowodowały, że wydzielono kilkanaście typów siedliskowych lasu.

Z glebami żyznymi łączą się siedliska lasowe o bogatej szacie roślinnej. Siedliska borowe są uboższe i skład biocenozy jest tu skromniejszy, ale i zupełnie odmienny, przez co na równi  ciekawy i fascynujący. Na wszystkich siedliskach borowych dominują drzewostany z panującą sosną. Również na siedliskach lasowych świeżych zdecydowanie przeważają drzewostany sosnowe, ale poważny udział mają tu  też  drzewostany z panującym bukiem i dębem.

Szata roślinna ekosystemu leśnego to nie tylko drzewa. Krzewy i rośliny runa to ważne jego elementy składowe. Spośród nich na naszym terenie występuje kilkadziesiąt gatunków podlegających ochronie gatunkowej. Najciekawsze to bagnica torfowa, gnieźnik leśny, kruszczyk szerokolistny, lilia złotogłów, lipiennik Loesela, rosiczka okrągłolistna, storczyk plamisty, widłak jałowcowaty, widłak torfowy. Stanowiska występowania tych roślin chroni się u nas czynnie, a więc nie prowadzi się tu prac gospodarczych, mogących je zniszczyć. Chronione są także najokazalsze  egzemplarze drzew w ramach pomników przyrody, a całe ich zgrupowania w ramach zespołów przyrodniczo-krajobrazowych.

Świat zwierzęcy lasów jest równie bogaty, jak roślinny. Gromada ssaków reprezentowana jest przez podstawowe gatunki łowne: jelenia, sarnę, dzika, zająca, lisa, jenota, borsuka, kunę, norkę, tchórza. Z ciekawszych zwierząt chronionych odnotowano występowanie gronostaja, karlika malutkiego, łasicy, smużka leśna, borowiec wielki, mroczków, a z częściowo chronionych – bobra i wydrę. Ptaki reprezentowane są przez wiele gatunków rzadkich i zagrożonych: bielik, puchacz, rybołów, orlik krzykliwy,  błotniaki, krogulca, derkacza, płomykówkę, puszczyka, świergotka drzewnego, muchołówkę małą, szarą i żałobną, wilgę  i naszą dumę – gniazdującego w naszym rewirze sokoła wędrownego.

Z gromady gadów występują u nas jaszczurka zwinka i żyworodna, padalec oraz węże: zaskroniec i gniewosz plamisty. Z płazów występują m.in. traszki, rzekotka, grzebiuszki, kumak nizinny, ropuchy paskówki, szara i zielona a z owadów m.in. czerwończyk nieparek, paź żeglarz, pachnica dębowa, zalotka większa oraz biegacze. 

Nasze nadleśnictwo na mapie